1. Czy wampiry zawsze są złe?

Witajcie Kochani! Z tej strony Loli, mała, dwunastoletnia Loli, która postanowiła założyć bloga! Nie wiem, co mam napisać, a więc przejdę do opowiadania.

Miłego czytania, liczę na komentarz. ;*

~*~

                Wreszcie! Po tych kilku, a nawet kilkunastu miesiącach, przeprowadzam się do Anglii!
Moi rodzice kupli nowy dom w dość małej wiosce, otoczonej lasem. Mam nadzieję, że znajdę przyjaciół…
W poprzedniej miejscowości i szkole ludzie gnębili mnie, ponieważ jestem albinosem noszącym Make Up (można powiedzieć, że to tapeta), ubierającym się na czarno i zarywającym do chłopaków. Tak, jestem homo, ale raczej nie obchodzi to Yaoistek czytających dane "chore opowiadanie o geju", skoro zaczynają piszczeć i rzygać tęczą na sam widok dwóch "ofiar".

//miesiąc później//

                — Yuki, czy mógłbyś pomóc mi i twojemu ojcu, gotując dla nas obiad?!
                —Ta, jasne. — I znowu wybiła mnie z namysłu, jędza.

Strzeliłem tak zwanego facepalma i wyjąłem z lodówki makaron i kurczaka w sosie. Wsadziłem to do mikrofali, a chwilę później nakładałem pożywienie dla moich starych.

                — Jedzenie na stole! Jak coś, to wychodzę! — krzyknąłem, po czym ubrałem buty i wyszedłem z domu.

Spokojnie spacerowałem ulicą, podziwiając miasteczko nocą. Jak tu pięknie… Nagle ktoś złapał mnie za ramię.
Odskoczyłem w bok, równocześnie wyjmując z kieszeni nóż i odwracając się do "napastnika".

                — Kim jesteś?
                —Co ty taki spięty? Wyluzuj chłopie! — powiedział przystojny, przypominający Uruhę z the GazettE chłopak, gdzieś w moim wieku.

Schowałem broń do kieszeni, rumieniąc się.

                —Przepraszam! — speszony ukłoniłem się nisko, a moje policzki przybrały odcień pomidora.
                —Nic się nie stało, dobrze, że zachowujesz ostrożność — powiedział i uśmiechnął się do mnie. — Nazywam się Takashi Kou. Mam siedemnaście lat. Miło cię poznać! — oznajmił.

Zacząłem się śmiać, choć sam nie wiem dlaczego.

                — Mogę wiedzieć, co cię tak rozbawiło? — zapytał lekko zirytowany Mini-Uruha w odmłodzonej wersji.
                — Nieważne — odpowiedziałem. — Nazywam się Yuki You.

Zaraz, Kou-You?! To jakieś przeznaczenie, czy co?!

                — Mam 17 lat i pochodzę z Japonii — powiedziałem i uśmiechnąłem się kącikiem ust. Chwilę później Takashi opowiadał mi o mieście, wampirach i o tym, jak niebezpieczne są, te ludzko-nieludzkie pijawki szyjno-doszyjne.

//Takashi//

                — I to dlatego powinieneś mieć przy sobie krzy-… — przerwałem, patrząc na Yukiego, który jakby nigdy nic, znacznie przybliżył swoją twarz do mojej.
                — Uh… Yuki? Co t-… — Nagle poczułem, jak chłopak składa pocałunek na moich ustach. Odepchnąłem go od siebie.
                — Nie jestem gejem, wybacz —skłamałem, udając obrzydzenie.
                — P-przepraszam… j-ja… — wyjąkał chłopak, po chwili odwracając się i biegnąc w stronę najbliższego lasu.
                — Yuki, stój! — krzyknąłem, ale chłopaka już nie było.

                Zniknął w lesie.